Ik ben van oorsprong een Zeeuw en opgegroeid met nummers van Bløf. Ik heb ze vaak gehoord op kleine podia en festivals, voordat ze bij het grote publiek door gebroken waren…

Toen mijn moeder plotseling overleed in oktober 2015, een week erna hoorde ik dit nummer. De tekst raakte me in me hart.

Vooral de woorden:

Zo stil

Hoewel ik je nog iedere dag mis

En waar je nu ook zijn mag

Echt het is

Mij helder

Dat stilte nu jouw vriend geworden is

Ik wil hiermee zeggen, muziek raakt de mens, elke leeftijd altijd..

Een client van mij hield van Vivaldi. Nu hou ik daar ook van, dus tijdens de zorg zetten ik(toen nog de cassetterecorder op) en luisterde we vaak naar Vivaldi, vooral de vier jaargetijden.

Mevrouw zat ver in haar dementie proces, maar aan haar gezicht en mimiek, kon ik zien dat ze genoot van de muziek.

Als ik op een middag bij mevrouw op haar bed lag (ja u leest het goed, als je de bewoner kent dan weet je wat ze fijn vinden ) en we samen naar de muziek luisteren, pakte ze zachtjes mijn hand. Zelfs toen haar man binnenkwam.

Meneer zegt niks, maar is diep ontroerd. Ik wacht tot mevrouw, meneer opmerkt. Ik sta op, maak nog een kort praatje en ga weg.

Meneer komt achter mij staan, slaat de armen om me heen en begint te sniffen.

Meneer is hevig geëmotioneerd en ik vraag meneer wat hem zo raakt.

Meneer begint te vertellen, dat mevrouw altijd bij haar dochter op bed ging liggen. Dat ze samen muziek luisterden. Hij dacht terug aan dat moment, hun dochter leeft helaas niet meer.

Hij is mij dankbaar dat ik dit voor mevrouw wil doen. Ik ben dankbaar dat mijn gevoel klopt en mevrouw hier dus van geniet, van deze momenten….

Ik hoop dan dat mevrouw misschien heel even terug mag gaan naar dat kostbare moment…

Dus als ik even tijd had, ging ik naar mevrouw luisterend naar de muziek. Soms nam ik mijn dag door met haar, hand in mijn hand.

Mevrouw is inmiddels overleden en op haar uitvaart draaiden ze de vier jaargetijden.

Het ontroerende me, dat de uitvaartondernemer mevrouw haar levensverhaal vertelden. Ook vertelde hij dat er een zuster was, die als er tijd was. Die tijdens haar dienst bij mevrouw ging liggen en samen naar muziek luisteren.

Het raakte me toen en nu nog steeds, nu ik dit neer schrijf. Om voor iemand dit verschil te maken.

Na een aantal weken kwam de familie langs. De rede voor het bezoek was, om iets lekkers te brengen en ons nogmaals te bedanken voor de zorg.

De familie was vol lof. Als bedankje kreeg ik persoonlijk een engeltje zonder gezicht, met open handen naar de hemel, met een klein vogeltje op de arm. Deze staat na 20 jaar nog steeds op de kast met een kaarsje die brand voor mijn moeder. Tevens voor ieder die ik op me werk verloren bent.

Want als je net als mij 32 uur werkt, worden bewoners net als familie. 

Werk en privé gescheiden houden, dit kan en wil ik niet.

Mijn werk maakt, Wie ik ben…!

Ieder zit in me hart!

[wp-rss-aggregator feeds=”functie-thuiszorg” template=”Final”]