Wreedheid van haar leven

Het is nog vroeg als ik mijn hoofd voorzichtig om het hoekje van haar slaapkamer steek. Sjaan is wakker en als ik vraag of ze lekker heeft geslapen, antwoord ze twijfelend. ‘Ik denk het wel, maar ik ben niet lekker, mijn hoofd voelt zo vervelend’. Nog wat slaperig kijkt ze naar me omhoog vanonder de warme dekens, met dat rare gevoel in haar hoofd. De mist die als een deken al haar gedachten omsluierd heet Alzheimer, en ze voert een dagelijks gevecht om haar hoofd weer helder te krijgen. Haar zichtbare verdriet en onbegrip raakt me diep.

Ik ga naast haar op de rand van haar bed zitten en laat haar praten. Voorzichtig stuur ik na een poosje het gesprek een andere kant op om haar af te leiden van haar verdriet, en niet veel later staan we bij de wastafel. Ik leg haar uit hoe ze zichzelf moet wassen en beschaamd kijkt ze naar me op. ‘Zo stom dat ik niet meer weet hoe het moet, mezelf wassen, wat een vreselijk mens ben ik’. Elke dag zijn er volop van dit soort confronterende momenten. En ook al is ze die zo meteen weer kwijt, die gevoelens van verdriet en verlies draagt ze elke dag zoveel langer met zich mee.

Ze woonde in klein huisje, in haar eigen dorp en redde zich nog prima, met wat hulp. Tot ze onhandig viel en haar pols brak. Ineens werd levensgroot duidelijk wat de alzheimer had aangericht in haar hoofd. Want dat gips om haar onderarm was raar en voor Sjaan onbegrijpelijk. Nadat ze tot twee keer toe, dat gips met een aardappelschilmesje van haar arm had weten te krijgen, werd ze bij ons opgenomen. Nog langer alleen thuisblijven leek onverantwoord.

Ze miste haar eigen huisje en steeds weer vertelde ze me dat het echt onzin was dat ze bij ons moest wonen, dat ze alles echt nog best zelf kon. Soms gingen we een stukje wandelen in de tuin, want ook dat was voor haar een groot gemis. Thuis deed ze dat dagelijks. Lange wandelingen maken in een buurt waar iedereen wist wie ze was. In de middag nam haar verdriet zienderogen toe, was ze zoekende, boos en onmachtig om te bevatten wat haar overkwam. Dat schrijnende beeld van de onmenselijkheid van dementie was pure emotie, elke dag opnieuw. Ook bij mij.

Sjaan woonde bijna een jaar bij ons. Daarna verhuisde ze naar een kleinschalige woonvorm, waar ze vrij snel overleed. Maar dat beeld van haar verdriet en die dagelijkse zoektocht om weer terug te krijgen, wat ze elke dag een beetje meer verloor, vergeet ik nooit meer. Ze zijn als een stilleven van de wreedheid van haar leven. Veel confronterender dan dat, werd het voor mij maar zelden.

Zorgblog door Cynthia Poen
Je kunt meer lezen op haar website. 

Zorgvacatures voor verpleegkundigen

[wp-rss-aggregator feeds=”functie-verpleegkundige” template=”Final”]

Psst. Wil je makkelijk op de hoogte gehouden worden van nieuwsberichten als deze? Schrijf je dan in voor onze gratis nieuwsbrief door het formulier hieronder in te vullen. 👇👇👇👇