I’m a survivor

blog, 8 maart 2020

‘Klopt het dat we elkaar eerder gezien hebben’, vraagt een man aan me als hij binnen stapt in de spreekkamer. ‘Niet van hier, maar van een andere afdeling’, gaat hij verder. Dat kan kloppen, want ik werk al jaren in CWZ, op meerdere plaatsen in het ziekenhuis. ‘Mijn vrouw heeft hier vijf jaar geleden gelegen en ik herken uw stem’, zegt hij. ‘Zij had een hersentumor en lag op jouw afdeling met een gebroken heup.’ Er gaat een klein lampje bij me branden.

‘Ik herinner me jou omdat jij de refreintekst van het liedje I’m a survivor van Destiny’s child op het kussen van mijn vrouw gelegd hebt. Dat is haar in die tijd tot grote steun geweest. Tegenover haar bed hing een prikbord en daar hebben we de tekst toen opgehangen. Later bij haar ontslag ging de tekst mee naar huis.’ Er begint me iets meer te dagen. Het was een vrij jonge vrouw met een gebroken heup. Men vermoedde toentertijd dat de breuk veroorzaakt werd door een uitzaaiing van de borstkanker. Ik herinner me het gesprek dat we samen hadden. Daarin vertelde ze me van de uitvalsverschijnselen. Dat ze door haar been heen gezakt was en in de keuken gevallen. Tijdens haar opname werd er een scan gemaakt van haar hersenen. Daaruit bleek dat ze ook een hersentumor had die ze niet konden verwijderen.

Een heftige casus. Wat ik er ook nog van weet, is dat het een sterke, zelfstandige vrouw was, die wist wat ze wel en niet wilde. Die de regie in eigen hand wilde houden. Psychisch zat zij er op een gegeven ogenblik doorheen. Het afhankelijk zijn van anderen, daar kon ze niet goed mee dealen. Ook mocht ze zes weken haar been niet belasten en het revalideren ging moeizaam. Dat was het moment dat ik haar die uitdraai van het liedje gaf.

‘Hoe is het verder verlopen met uw vrouw’, vraag ik. Hij vertelt me dat zij een tijdje heeft gerevalideerd in een revalidatiecentrum en dat ze veel last had van de beperkingen die ze had. ‘Ze heeft toch nog weer een tijdje met krukken kunnen lopen. Later is ze gestopt met de hormonale therapie omdat ze daar emotionele klachten en opvliegers van kreeg. Dat was voor haar geen kwaliteit van leven meer.’ De ziekte werd progressiever, vertelt hij verder. ‘Binnen een jaar werd de uitval van haar rechter lichaamshelft steeds erger. Daarbij kreeg ze ook neurologische klachten en mentale beperkingen. Lichamelijk ging ze snel achteruit. Toen zijn we een palliatief traject ingegaan met de buurtzorg en de huisarts. Uiteindelijk is ze thuis rustig ingeslapen.’

De uitdraai van dat liedje heeft lang in de wc gehangen, vertelt hij. ‘Ik heb nu een nieuwe relatie, maar die tekst bewaar ik het nog steeds in een speciaal doosje.

Door: Margot Van Ark Franken
Facebookpagina onzichtbare zorg

Psst. Wil je op de hoogte gehouden worden van dit en ander nieuws? Schrijf je dan in voor onze gratis nieuwsbrief door het formulier hieronder in te vullen. 👇👇👇

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!