‘Hartverwarmend’ – Cynthia Poen

 

Hartverwarmend

Veel van mijn zorg ervaringen zijn naast mooi, indrukwekkend, en soms intens verdrietig, ook vaak eenvoudigweg hartverwarmend. Soms denk ik weleens dat ik dat te weinig deel. Want vertellen over al die mooie losse momenten, is het vertellen ook zo waard.

Zoals de ochtenden dat ik Bep uit bed help, en ze soms wat somberig is, het opstarten van haar dag gaat soms erg moeizaam. De mate van incontinentie bepaald of ze vroeg wakker is of niet. En om haar vervolgens onder de douche helpen, lukt ook niet altijd. Douchen vindt ze namelijk doodeng. Gewoon omdat ze het niet begrijpt, al dat water op haar hoofd. Maar als ik haar vraag naar vroeger, en of ze weleens danste, moet ze lachen. Dan zie ik een glimp van de jonge vrouw die ze ooit was, als we samen in haar slaapkamer met onze heupen staan te zwaaien. Dan giechelt ze opgetogen en knuffelt ze me enthousiast.

En dan is daar lieve Greet, die de hele dag dezelfde zin herhaald. Constant vraagt waar ze is, waar haar gezin is, waarom ze nou hier is en niet thuis. Keer op keer op keer, als een bandje op de repeteerstand. Als ik haar vroeg in de ochtend haar medicijnen breng, dek ik haar altijd weer toe. Dan fluister ik in haar oor dat ze best nog even kan slapen, omdat het nog heel erg vroeg is. Nog slaperig slaat ze haar arm dan om me heen en verteld me hoe heerlijk ze het vindt dat ze nog wat kan slapen. Dan knuffel ik haar even, en trek haar slaapkamerdeur weer achter me dicht.

Mw. A heeft een bijzonder plekje in mijn hart. Elke dag opnieuw loopt ze verloren en in zichzelf gekeerd over de gang, verdwaald in haar eigen wereld. Ze is onbereikbaar voor ons, want ze praat alleen nog in klanken en begrijpen doet ze me echt niet. Soms zit ze 5 minuten stil om iets te eten, soms lukt dat niet eens.

Met haar zoon mee naar beneden gaan is te angstig, door de spiegel in de lift, ze schrikt oprecht van haar eigen spiegelbeeld. We hebben hem weleens afgedekt, en zo kon ze toch even mee naar beneden. En ook al was dat geen succes, we hebben het geprobeerd en dat was ook belangrijk.

Als ik haar op de gang tegenkom, terwijl ze hem voor de zoveelste keer afloopt, steek ik mijn handen naar haar uit. Heel even staat ze stil, dan pakt ze mijn handen, kijkt naar me en lacht. Ik doe niets, sta daar maar en glimlach terug. Soms duurt het moment een paar seconden, soms iets langer, en ik vind het telkens weer hartverwarmend. Haar handen voor even in de mijne, is daar echt contact door die aanraking.

Zo kan ik nog wel uren doorgaan, want zorgen voor is niet alleen zwaar en verdrietig. Zorgen voor is hartverwarmend, moment na moment na moment. Als een oneindige stroom aan warmte, als je ervoor open staat. Als je dat kan zien, en de pracht ervan kan ervaren, is dat onbetaalbaar.

Zorgblog door Cynthia Poen
Je kunt meer lezen op haar website. 

Zorgvacatures voor verpleegkundigen

[wp-rss-aggregator feeds=”functie-verpleegkundige” template=”Final”]

 

Psst. Wil je makkelijk op de hoogte gehouden worden van nieuwsberichten als deze? Schrijf je dan in voor onze gratis nieuwsbrief door het formulier hieronder in te vullen. 👇👇👇👇

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!