Een vooroordeel

Toen ik nog niet lang in de zorg werkte, kwam op kamer 10 een echtpaar wonen.

Een leuke vrouw en man. Al vond ik meneer wat eng. Meneer had en traciacanule, waardoor hij praten.

Hij had daar een kastje voor, maar die gebruikte meneer niet. Erg lastig, want ik verstond hem heel slecht.

Nu was het zo dat meneer elke morgen opgeklopt moest worden. Op de rug om slijm op te kunnen hoesten, wat meneer dan zelf wegzoog…..

Ik heb een paar keer mee gekeken. Op een dag was de fysio er niet, dus aan mij de vraag of ik erheen wilde.

Pppffff, ik zeg: “oké ik wi weglopen, want vind het doodeng” maar goed dacht ik, we moeten er heen.

Bij binnenkomst zag meneer mijn twijfel. Hij zei: “kom maar zitten” meneer begon met grappen maken. Deze begreep ik soms wel en soms niet.

Ik merkte wel, het is een man met humor.

Nadat ik er weken achter elkaar heen moest, kreeg ik een bijzondere band met hem. We konden vreselijk lachen. Heel soms snapte ik hem niet. Dan liet hij merken dat ik er niet teveel waarde aan moest hechten. Toch ging ik niet weg voordat ik hem snapte. 

We gingen vaak een rondje lopen of naar de winkel. In de zomerdagen zaten we stilzwijgend in de tuin..

Genieten van het moment en dan kwamen de verhalen los.

Hoe hij zijn vrouw tijdens een trouwfeest had ontmoet. Gelijk wist die dit wordt de vrouw van mijn kinderen, hij droeg zijn vrouw op handen.

Na 2 maanden waren ze getrouwd. Ze moesten het zelfs aanvragen bij de koningin 

Ze hadden 2 lieve kinderen en 2 kleinkinderen. 

1 kind was lesbiennes, maar dat maakte meneer niks uit. Nu heb ik 2 dochters…

Toen kwam het onvermijdelijke. Zijn vrouw werd ernstig ziek. Ze heeft lang op bed gelegen en na een lang, pijnlijke ziekte is mevrouw na een half jaar van ons heen gegaan.

Meneer was letterlijk en figuurlijk kapot van verdriet. 18 uur na mevrouw was overleden, is meneer ingeslapen. Hij mankeerde niks, maar ik weet in me hart dat meneer is overleden van verdriet en een gebroken hart.

Zo stond ik met een collega een week later bij een begrafenis van niet 1 maar 2 cliënten..

Wat was dat bijzonder en wat een mooie en een fijne dienst was het.

De dominee vertelde mooi: “ze konden niet meer zonder elkaar, letterlijk tot de dood ons scheidt, is deze liefde gebleven.”

Na 70 jaar samen waren ze nu na 18 uur zonder elkaar, weer samen.

Wat een liefde, wat een rijkdom als je dit mag mee maken in je leven.

Onvoorwaardelijke liefde….

[wp-rss-aggregator feeds=”functie-thuiszorg” template=”Final”]

Psst. Wil je makkelijk op de hoogte gehouden worden van nieuwsberichten als deze? Schrijf je dan in voor onze gratis nieuwsbrief door het formulier hieronder in te vullen. 👇👇👇👇