De Dood

Eerlijk is eerlijk, de dood loert om de hoek, zoals ze wel eens zeggen.

Je weet als cliënten bij ons komen, dat ze hier blijven tot de dood komt…

Soms blijven cliënten lang, soms heel kort, maar nooit verdwijnen ze uit mijn gedachten. Ik weet zelfs alle namen nog.

Geen die ik vergeten ben.

De ene is mij enorm dierbaar en de ander minder puur, omdat ze maar kort bij ons mochten wonen.

Maar 1 is heel speciaal.

Een echtpaar die bij ons verbleef. Meneer was zwaar dementerend, maar zijn vrouw niet.

Eerst kwam alleen meneer bij ons wonen.

Maar mevrouw en meneer waren 67 jaar getrouwd. Opeens waren ze niet meer bij elkaar en meneer werd steeds verwarder. Daardoor werd mevrouw steeds verdrietiger.

Wij hebben alles op alles gezet dat Mevrouw bij ons kwam wonen. Want dat hoort als een echtpaar gescheiden wordt.

Na 3 weken zonder elkaar, waren ze nu weer samen..

Ze hebben zeker 2 jaar nog mogen genieten van elkaars gezelschap…

Tot de dag kwam, dat meneer op sterven kwam te liggen..

Mijn nacht begon, we liepen toen nog alleen op 61 bewoners. Nu gedacht onverantwoord, maar je deed het..

Meneer had zuurstof en lag zwaar ademend op bed. Bij binnenkomst lag mevrouw op bed. 

De bedden stonden naast elkaar.

Mevrouw was logischerwijs wakker. Mevrouw wist dat meneer niet lang meer te leven had..

Op een gegeven moment heb ik met mevrouw koffie gedronken en haar op haar hart gedrukt om te bellen, ten alle tijden.. en gezegd dat ik elk uur binnen kwam lopen.

Om 0.00 medicatie aan meneer toegediend te hebben, vervolgden ik me weg om na een half uur weer te gaan kijken. Zo heb ik dat geleerd van een ouwe rot in het vak, dus dat zit er nog steeds ingeslepen.

Het was opmerkelijk rustig deze nacht, alsof cliënten dit aanvoelen.

Om 2.30 kreeg ik een alarmering van iemand, die nooit belt. Al hollend neem ik de telefoon op:  “ja, zuster wil je komen zo benauwd heb ik het!”

Bij binnenkomst al gauw de HAP en BVK gebeld. 

Deze kwamen beide erg snel.

Tot ik op de klok keek, zei ik: “Ik moet nu naar een client die slecht ligt.”

Eenmaal naar boven gelopen, gaat de bel. Ik kijk en mijn hart slaat over. Ik neem op en ik hoor: “Yvonne wil je komen het gaat niet goed met J….”

Ik kom en ik zie dat meneer met het zijn laatste minuten bezig is. Rustig ga ik naar mevrouw en zeg: “wilt u uit bed komen, want u man is met zijn laatste minuten bezig…”

Ik slik en zie aan mevrouw dat ze dit zelf al in de gaten heeft.

Ik probeer mijn kalmte te bewaren en help mevrouw naar haar man toe.

Ik zet een stoel neer zodat mevrouw bij haar man kan. Daarnaast het bed iets omhoog gezet en het zuurstof bij meneer uit gedaan.

Ik zeg tegen mevrouw: “zeg nog maar wat u wilt zeggen, J… hoort u, daar ben ik van overtuigd…”

Met mijn hand op haar schouder, aanschouw ik dit verdriet. Een vrouw die al 70 jaar deze man zo lief had, moest afscheid nemen. Ik voelde me zo nederig dat ik bij dit aanwezig mocht zijn. Ik bleef erbij, want dat wilde mevrouw graag.

Samen hebben wij met tranen afscheid genomen. Ik vergeet nooit meer haar laatste woorden…

Ze staan in mijn geheugen gegrift.

Zoveel liefde ging ervan uit. Met de hand van meneer vast en een kus op zijn hoofd, blies meneer zijn laatste adem uit..

Daarna hebben we samen snikkend naast het bed bij meneer gezeten. Niks zeggend had mevrouw haar handen in mijn handen geslagen.

Samen zijn we naar de huiskamer gelopen. Gelukkig had de bvk blindelings mijn werk over genomen, omdat ze wist wat er aan de hand was…

Ik heb op verzoek van mevrouw, de familie gebeld en toen hun er waren, heb ik ze alleen gelaten.

Wij als personeel staan als een client het huis uit gaat, als erehaag bij de voordeur. De rede hiervoor om zo nog een laatste groet en onze respect naar hem of haar te uiten.

Op de dag dat meneer begraven werd, werkte ik en ging daarna naar de uitvaart. Ik stond in de erehaag toen meneer in zijn kist, samen met zijn vrouw en familie het huis werd uitgedragen.

Even bij de deur staat de kist stil en kan/mag ieder zijn laatste groet uiten.

Onverwachts stapt mevrouw uit de rij en loopt op me af. Ze pakt mijn handen vast en geeft er een kneepje in. Even kijken we elkaar aan.

Het is goed, het was goed zo.

Leerlingen of stagiaires die nieuw in de zorg lopen, vragen vaak of het went als er iemand Dood gaat… “NEE” zeg ik altijd: “gelukkig niet.!”

De dood, is in mijn ogen vaak een verlossing met alle verdriet eromheen. Niemand kan zonder man of vrouw, niemand wil zijn vader of moeder missen, hoe oud ook.

Maar Nee het went nooit, gelukkig maar

[wp-rss-aggregator feeds=”functie-thuiszorg” template=”Final”]

Psst. Wil je makkelijk op de hoogte gehouden worden van nieuwsberichten als deze? Schrijf je dan in voor onze gratis nieuwsbrief door het formulier hieronder in te vullen. 👇👇👇👇