Oud worden is mooi, maar oud zijn  is een opgave

Dit vertelde een cliënt altijd…

Dhr. was ons altijd erg dankbaar voor alle goede zorgen die hij kreeg. Dit vertelde hij ons meerdere malen.

Op vakantie gaan dat deed hij niet. Hij zag overal tegenop omdat hij met alles geholpen moest worden. Bijvoorbeeld om naar het toilet te gaan. Daardoor besloot dhr. altijd thuis te blijven.

Maar een paar maanden geleden zei meneer ineens: “Ja ik ga mee…”

Yes eindelijk, we wisten dat hij er van zou genieten. Zo gezegd zo gedaan, opgegeven en mee gaan.

De weken ervoor zei hij steeds: “Ik ga niet mee. Ik moet met alles geholpen worden en ben zo moe, als ik daar moet lopen.”

Nu was hij thuis ook altijd moe. Maar thuis wisten we altijd waar we meneer heen moesten brengen. Tevens was de afstand niet ver.

Ik met mijn collega overlegt, maar besloten om meneer toch mee te laten gaan. Wij wisten dat hij zou genieten.

Op een zondag op de boot stonden we hem op te wachten. daar kwam hij wij riepen hem en hij zwaaiden gelijk en je zag zijn gezicht ontspannen. Jullie helpen me he?

Wij zeiden: “zeker weten, daarom zijn we mee” lachend…

Uiteindelijk hebben we meneer op het dek gezet en een kop koffie gegeven.

Eenmaal daar zag hij bekende. Voornamelijk cliënten, vrijwilligers en personeel.

Iedereen heeft lekker gegeten en naar bed.

Het was wel even vreemd, want opeens ligt er een man op de kamer.

We maakten diverse grappen zoals: “heb je liever een jongere dame?”

Hij lachte en zei: “als zij maar niet snurkt.”

Na redelijk goed te hebben geslapen, begonnen we aan de dag.

We gingen er lekker op uit. Heerlijk varen, eten, spelletjes doen en genieten.

“Wat een eten: zei hij: “ik kom niks te kort.”

Na een dag te hebben gevaren, gingen we er op uit. Even een frisse neus halen, even naar buiten…

In de rolstoel en lekker ergens een borrel drinken, daar genoot hij van..

Meneer was een man van de tijd, want “het was al etenstijd en ik mis het eten toch niet hè?” vroeg hij steeds.

Wij verzekerden hem dat het eten op ons wachten en niet andersom.

Terug op de boot…pffff gelukkig we kregen eten.

Er vroeg iemand: “was het koud?”

“Het is gezond weer” antwoorden hij…

Na een avond bingo ging meneer naar bed.

Hij viel bij de bingo al bijna in slaap, maar hij moest hem uitspelen.

Na een beste nachtrust begonnen we aan een nieuwe dag, de laatste voor meneer achteraf…..

Een dag gevaren, geklets en gelachen kwamen we aan in Harlingen en we gingen van boord.

Mijn collega liep met meneer. Dit hadden we gedaan, omdat meneer vastigheid nodig had.

Alle winkels mochten we in. “Wat moet ik betalen” zei hij? 

Wij zeiden niks: “we nemen jou mee, dus wij betalen.”

Wij hebben op een terras heerlijk genoten van de borrel en een saucijzenbroodje.

En toen weer terug…

Meneer wilde vroeg naar bed, hij was moe.

Niet gek, want als je normaal in je stoel zit en weinig doet, is zo’n dag best slopend.

Dus prima, naar toilet en naar bed.

Later in de avond roept mijn collega mij. Bij binnenkomst zie ik aan meneer en aan mijn collega, dit gaat niet goed.

Gauw een verpleegkundige geroepen en actie genomen.

Doordat meneer slecht overeind kon zitten, twijfelden ik geen moment. Ik ben op het bed geklommen en achter meneer gaan zitten. Zo kon hij tegen mij aanleunen.

We hebben de HAP gebeld en er kwam een ambulance.

Bij binnenkomst ging het snel. Meneer lag aangekoppeld aan monitor, vervolgens op de brancard geholpen.

Er mocht 1 iemand mee. In een spilt second besloot ik om mee te gaan.

Met de eerste contactpersoon, had ik al contact gehad. Deze was dankbaar dat ik mee ging.

In het ziekenhuis hebben ze onderzoeken verricht bij meneer. Omdat meneer onrustig was, kreeg hij medicatie waar hij uiteindelijk in een diepe slaap viel, maar niet meer van ontwaakte.

Ik heb een hele nacht bij hem aan het bed gezetten.

Zijn hand vastgehouden en af en toe gepraat toen, moest ik weg omdat de boot anders vertrok.

Na meegeholpen aan de ochtendzorg, heb ik meneer een kus op zijn voorhoofd gegeven. Daarnaast heb ik hem een goede reis gewenst en gezegd tot ooit….

Meneer zijn nichtje was onderweg, dus meneer was heel even alleen.

Na 3 kwartier weg te zijn, belde zijn nichtje dat hij net was overleden.

Ik heb mijn collega opgezocht en we hebben samen uitwaaiend op het dek staan huilen.

Op dit moment spookt alles door je hoofd, hadden we dit kunnen voorkomen, wat hadden we kunnen doen…….

Het gevoel zal moeten slijten, denk ik.

Eenmaal collega’s op de hoogte gebracht en de steun van je collega’s doet je goed.

Er is een man weg, die gemist wordt.

De hemel heeft er een leuke, lieve, maar ook ondeugende man bij…….

Dinsdag gaan we naar de uitvaart, ik hoop dat ik/we het iets kunnen afsluiten en een plekje kunnen geven.

Ik schrijf dit met toestemming van de familie….

Zoek jij een baan in de thuiszorg?

[wp-rss-aggregator feeds=”functie-thuiszorg” template=”Final”]

Psst. Wil je makkelijk op de hoogte gehouden worden van nieuwsberichten als deze? Schrijf je dan in voor onze gratis nieuwsbrief door het formulier hieronder in te vullen. 👇👇👇👇