‘Wat zijn het toch een stelletje kutwijven!’

‘Oh ik dacht dat u het snollen vond?’

‘Met die kutmedicijnen, ik vind er geen reet aan!”

‘Krijg u ook die paarse pillen nog?’

‘Paars, roze, blauw, zit niet zo stom te lullen! Ik slik veel te veel!”

‘U slikt ook nog altijd die pillen voor uw bloeddruk?’

Meneer Kortmeijer is vuurrood van de opwinding
‘Ik heb helemaal geen last van mijn bloeddruk, wie zegt dat?!’

‘De arts’

‘De arts…de arts…. die debiele kleuter zeker.
Bloeddruk!!! Laat mij niet lachen. Klootzakken, klerelijers. En wat mot jij hier eigenlijk ? wie heb jou gestuurd?’

‘Diezelfde arts waar u het over heeft’.

‘Die arts stuurt jou, wat een smerige klootzak. Om jou te sturen!’

‘Hij zei ‘ga even langs bij meneer Kortmeijer, hij is woest’.

‘Ga even langs bij meneer Kortmeijer, ga even langs meneer Kortmeijer’

‘U zou erg boos zijn de laatste tijd’

‘Ik boos! Wie zegt dat? Ik ben helemaal niet boos! Idioten!’

‘U bent niet boos’.

‘Ja ben je achterlijk of zo? Dat zeg ik toch?!’

‘Het spijt mij meneer Kortmeijer, echt. ik zit er helemaal naast. U bent niet boos’.

‘Nee! Trut!’

‘U bent gewoon een man vol passie!’

Ja!

Die weet wat hij wil en niet wil

‘Ja!’

‘Die je geen rats voor de ogen moet draaien!’

‘Inderdaad!’

‘En écht niet voor de gek kunt houden!’

‘Wat je zegt!’

‘Een man van duidelijke taal! Meneer Kortmijer, heel eerlijk, dat kunnen we hier wel gebruiken. Ja! het houdt de boel een beetje ‘wakker’

‘Klerezooi hier!’

‘Wat u zegt, meneer Kortmeijer, wat u zegt! Zullen we uw lamp maar weer even rechtop zetten? Toch zonde van die lamp’.

‘Doe maar’.

‘En die foto hoort hier?’

‘Ja, daar op het kastje’.

‘En wat doen we met die stoel? Het is wel wat moeilijk zitten zó, ondersteboven. Kijk maar. Geef mij even een hand meneer Kortmeijer, dan zetten we hem rechtop. Wat een kracht! Dat had ik nog niet gezegd, u bent óók nog beresterk. Goed, zullen we dan nu maar even een neut nemen? Pakt u het borrelglas, zet ik even thee voor mezelf’.

Meneer Kortmeijer knikt en bromt nog even na ‘klerezooi’

‘Gezeik’, zeg ik. Ik steek mijn arm uit ‘Kom op, we gaan!’

Kortmeijer haakt aan en samen verlaten we de puinhoop van zijn woedeaanval op zijn kamer. En trekken we de deur achter ons dicht.

Ja! Het is de kunst van het meebewegen. Maar boven alles de overtuiging loslaten dat het verpleeghuis een opvoedingsgesticht is. Ik bedoel, luister,
meneer Kortmeijer heeft nu eenmaal een kort lontje, altijd al gehad.
Schelden kan hij ook als de beste. Hij zal nooit veranderen in die rustige welbespraakte man, waar menigeen op de afdeling naar verlangt.
Het blijft een man van kutten, klerelijers en tyfushonden. En eigenlijk maar goed ook, want door al die lelijke woorden komt er regelmatig een flinke stoot serotonine vrij in zijn hersenen wat enorm kalmeert. Én de kans vermindert dat hij vervalt in fysieke agressie. Corrigeren, blokkeren etc. verhoogt enkel de kans hierop. Succes allemaal met mensen als Kortmeijer, klerelijers ?

Het zijn al deze mensen die muziektheatershow DAG MAMA tot de mooie, ontroerende, grappige en leerzame show hebben gemaakt, die ze vandaag de dag is. Beleef het ook!

Overgenomen van www.oudwordenmetzorg.nl

Psst. Wil je makkelijk op de hoogte gehouden worden van nieuwsberichten als deze? Schrijf je dan in voor onze gratis nieuwsbrief door het formulier hieronder in te vullen. ???